Je bent een gezegend mens, je hebt van je hobby je werk weten te maken. Voor velen een droom maar voor jou een werkelijkheid. Elke dag ga je naar buiten en kijk je om je heen naar jouw rijkdom. Je bent altijd in de aanwezigheid van prachtige paarden die vrij rondlopen en heerlijk hun eigen leven leiden. Je creëert een leefomgeving voor de paarden waarin ze zichzelf mogen zijn en je doet er alles aan om ze alles in jouw macht te geven wat nodig is om een gelukkig paard te zijn. Het harde en vooral zware werk doe je met liefde als je kijkt naar wat een verrijking jij bent voor deze mooie zachte viervoeters. Dat het je vaak meer kost dan oplevert, is iets wat er blijkbaar bij hoort als je het aan anderen vraagt. Vergeet niet dat jij de droom leeft die zoveel zouden willen.
Macht(eloosheid)
Je droomwereld deel je niet enkel met alle geweldige paarden maar ook met hun liefdevolle mens. Jouw rijkdom, jouw erf deel je met al je klanten, waarvan je sommigen iedere dag ziet. Alleen voel je je gelukkig nooit, de uitdaging kan hem daarentegen wel zitten in het vinden van ruimte en rust. Maar het is toch jouw erf, jouw regels, jouw ruimte? Dat is zeker zo, maar in de praktijk werkt het helaas toch net iets anders. De liefde voor het paard wordt gedeeld door zowel zijn eigenaar als de pensionhouder. Hoewel de liefdes mogelijk niet hetzelfde zijn, houden beiden (van) het paard op hun eigen manier. Als pensionhouder mag jij dag in en dag uit er zijn en naar de paarden kijken en ken je het dier op een heel andere manier dan vaak de eigenaar. Zij komen meestal maar enkele uren in de week en halen het paard uit de groep om iets met ze samen te doen. Hun connectie is sterk en iets van hun samen. Als pensionhouder verbindt jij je met de paarden als individu in de kudde. Je kent alle paarden hoe ze in hun dagelijks leven zijn, zonder tussenkomst (of belasting) van de eigenaar. Zolang het goed gaat met een paard is er vaak ook niets aan de hand. Maar zodra er zich (gezondheids)problemen voor doen, dan merk je als pensionhouder dat de machteloosheid kan toeslaan.
Je zou denken, als pensionhouder mag je voor het paard zorgen maar in werkelijkheid ben je aan handen en voeten gebonden. De basiszorg, de algemene zorg is iets wat je regelt maar de uiteindelijke individuele beslissingen omtrent het paard zullen altijd bij de eigenaar liggen en trek jij als pensionhouder aan het kortste einde. Hoewel het belangrijk is om zich te realiseren dat iedereen een eigen pad bewandelt en het niet erg is als men niet het pad inslaat dat jij zou kiezen, moeten wij nooit het paard uit het oog verliezen. Het heeft mij even geduurd om mij te realiseren dat niet de mensen mijn klanten zijn, maar de paarden. Iedereen die ervoor kiest om zijn paard bij mij te huisvesten moet het onder andere doen omdat zij weten hoeveel wij van de paarden houden, ze allemaal echt zien en dat het paard bij ons altijd op de eerste plek staat.
Voor het paard Als pensionhouder wil je niets liever dan blije en gezonde paarden in jouw rijkdom. Je bent er en ziet ze immers iedere dag. Om welke reden dan ook kan het voorkomen dat een paard ongelukkig is en je weet dat je een gesprek moet hebben met de eigenaar. In de afgelopen jaren merkte ik toch dat ik dit (vooral bij sommige klanten) vaak voor mij uit schoof. Allemaal excuses maakte ik waarom ik het gesprek niet zou aangaan; ‘ze doen zoveel voor het paard’, ‘ik heb geen zin in een discussie’, ‘ze hebben het al zo zwaar thuis’, ‘het heeft toch geen zin, ze staan er niet voor open’ etc.. Al snel merk je in veel gevallen dat het niet meer om het paard ging, maar om de emoties en het gedrag van de eigenaar. Vooral bij de paardeneigenaren die een gesloten visie lijken te hebben en/of niet openstaan voor andere inzichten. Je kent ze vast wel, de klant die alles beter weet, zijn paard als enige het beste kent en/of zijn paard altijd de uitzondering is. De confrontaties die je dan eigenlijk moet aangaan, ga je uit de weg want je wilt helemaal niet als boksbal gebruikt worden en je wilt ook niet dat het paard verhuist. Want niet alleen heb jij een band met het paard maar ook zijn kudde. Langzaam maar zeker ontstaat er een situatie die helemaal niet meer in je visie past en het paard is nog altijd ongelukkig.
Hoe heeft dit zover kunnen gaan? Want we houden allemaal van het paard.
De liefde die eigenaren hebben voor hun paard is vaak zo groot dat het ook verblindt. Enkel de insinuatie dat zij mogelijk niet goed zouden zorgen of meer zouden kunnen doen voor hun paard valt verkeerd en dan slaan de emoties toe, je hebt ze gekwetst. Er valt dan ook niet meer erover te praten. Waar een klant al snel beslist om dan maar ergens anders te gaan staan, wil een ander niet weg ('want mijn paard heeft het zo goed hier') maar ze kunnen je niet meer aankijken of spreken.
Hoe durf je op te komen voor het paard, met het risico dat het ten koste kan gaan van de relatie met de eigenaar?
Therapie? Ineens ben je geen pensionhouder meer maar een therapeut. Er worden allemaal zaken bij gehaald die in feite niets meer te maken hebben met het welzijn van het paard en al snel gaat het om de eigenaar en zijn emoties. De kunst, die ik nog aan het leren ben, is om de emoties en het gedrag van een paardeneigenaar bij henzelf te laten. Ik ben hier voor het paard. Mijn intentie zal ook nooit zijn om een ander mens pijn te doen, maar dit risico mag dan ook niet de reden zijn om een gesprek uit de weg te gaan, ten koste van het paard. Op dat moment wil ik niet weten wat er speelt in het leven van de paardeneigenaar, evenals dat hetgeen wat in mijn leven speelt ook even aan de kant wordt gezet. Het gaat tenslotte niet om ons, maar om het paard. Ik hoef niet met iedereen vrienden te zijn, ik vind het belangrijker dat ik mijn aandacht richt op het zien en houden van de paarden, want dat is mijn droombaan en de reden waarvoor ik het allemaal doe.
Neem je verantwoordelijkheid De machteloosheid van een pensionhouder kan groot zijn en ze kunnen zich regelmatig in een patstelling bevinden. Als ze van alles hebben geprobeerd maar een paardeneigenaar weigert zijn verantwoordelijkheid te nemen; het met lede ogen blijven aanzien of de huur opzeggen? Je zou denken dat de keuze makkelijk is, maar je moet niet vergeten dat de goede pensionhouder een band heeft met elk paard en dat maakt het zo ingewikkeld en verdrietig.
Als paardeneigenaar dien je je nooit machteloos te voelen. Als de pension niet geschikt is voor jouw paard, als de pensionhouder zich niet aan afspraken houdt of je paard het om welke reden dan ook niet goed doet – ga dan ergens anders heen! Stop met de vinger te wijzen naar de pensionhouder en steek je hand in eigen boezem. Laat het niet maanden of soms zelfs jaren door sudderen om vervolgens de schuld proberen te schuiven in de schoenen van een paardenpension. Je paard is afhankelijk van jouw keuzes. Jij hebt de verantwoordelijkheid voor jouw paard. Vergeet deze niet te nemen!
